କେବେ ତୁମେ କୋଣାର୍କର ସ୍ୱପ୍ନଶିଳା
ପ୍ରଶସ୍ତ ଛାତିରେ ମୁଗ୍ଧ କମନୀୟ କାନ୍ତି
କେବେ ପୁଣି ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗାୟିତ
ସାଗର ଶୈକତେ ଝାପ୍ସା ପାଦଚିହ୍ନ
ପରି ଆଗକୁ ଲମ୍ବିଛ,
ଏବେ ତୁମ କାଦମ୍ବିନୀ କଳ୍ପନା ବିଳାସ
ଅବଲୁପ୍ତ ଆନନ୍ଦର ଇତିବୃତ-
ବିଡମ୍ବନା ଅଭୁଲା ଗଳ୍ପର
ଅସମାପ୍ତ ଉଦଗ୍ର ବେଦନା ଭରା
ଆଖି ତଳ ଲୁହର କୌମୁଦୀ
ଉପ୍ତ ଆକାଙ୍କ୍ଷାର, ତରୁଣ ତୃଷ୍ଣାର।।
ସ୍ମୃତି!
ତୁମେ କେଉଁ ଛନ୍ଦାବଦ୍ଧ କବିତାର
ଛଳନାର ପଙ୍କ୍ତି,
ବିସ୍ମୃତିର ବିଲକ୍ଷଣ ଅନ୍ତହୀନ କାମନାର ଆଦିମ ଆଶକ୍ତି
ବିବସ ଏ ମନର ମାନସୀ ମୁକ୍ତା
ଲାସ୍ୟମୟୀ ସୁଖ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ,
ଆଜିର ଏ ଉଦାସ ଆକାଶେ
ତୁମେ ସତେ ଚିକ୍ ମିକ୍ ଲଞ୍ଜାତାରା
ସମୟର କ୍ଷତଚିହ୍ନ ଖେଦମୁକ୍ତ କ୍ଷୁଧା
ବିଦଗ୍ଧ ସ୍ପନ୍ଦନ ଗୋଟେ
ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟର-
ସ୍ମୃତି, ତୁମେ ତୁଠ ପଥରର ଦୁଃଖ
ଅସମାପ୍ତ ଅନୁସୋଚନାର।।
